Οι πόλεις και η επιθυμία. 5.
Κάπου εκεί πέρα, έξι μέρες και επτά νύχτες μετά, ο άνδρας φτάνει στη Zobeide, πόλη λευκή, εκτεθειμένη στη σελήνη, με δρόμους που στριφογυρίζουν σαν σε κουβάρι. Αυτό διηγούνται για την ίδρυσή της: άνδρες από διάφορα έθνη είχαν το ίδιο όνειρο, είδαν μια γυναίκα να τρέχει νύχτα σε μια άγνωστη πόλη• την είδαν από πίσω, είχε μακριά μαλλιά και ήταν γυμνή. Ονειρεύτηκαν πως την καταδίωκαν. Γυρίζοντας και τριγυρίζοντας, κάθε ένας από αυτούς την έχανε. Μετά το όνειρο αναζήτησαν εκείνη την πόλη• δεν την βρήκαν, μα βρέθηκαν μεταξύ τους• αποφάσισαν να φτιάξουν μια πόλη όπως στο όνειρο. Στην διάταξη των δρόμων καθένας ξαναδημιουργούσε τη διαδρομή της δικής του καταδίωξης• στο σημείο που είχε χάσει τα ίχνη της φυγάδος, τακτοποιούσε διαφορετικά από ότι στ’ όνειρο τους χώρους και τους τοίχους, με τρόπο που να μην μπορεί πλέον να του ξεφύγει.
Αυτή ήταν η πόλη της Zobeide στην οποία εγκαταστάθηκαν περιμένοντας πως μια νύχτα θα επαναλαμβανόταν εκείνη η σκηνή. Κανένας από αυτούς, ούτε στον ύπνο ούτε στο ξύπνιο, δεν ξαναείδε πλέον τη γυναίκα. Οι δρόμοι της πόλης, από τους οποίους πήγαιναν στη δουλειά όλες τις μέρες, δεν είχαν πλέον καμία σχέση με την ονειρική καταδίωξη. Εξάλλου, την είχαν ξεχάσει από καιρό.
Καινούργιοι άνδρες έφτασαν από άλλους τόπους, έχοντας δει ένα όνειρο όπως το δικό τους, και στην πόλη της Zobeide αναγνώριζαν κάτι από τους δρόμους του ονείρου, και άλλαζαν θέση σε στοές και σε σκάλες για να μοιάζουν περισσότερο στη διαδρομή της κυνηγημένης γυναίκας, ώστε στο σημείο που εξαφανίστηκε να μην έχει οδό διαφυγής.
Οι αρχικοί αφιχθέντες δεν καταλάβαιναν τη έλκυε αυτό το πλήθος στη Zobeide, σ’ αυτή την άσχημη πόλη, σ’ αυτή την παγίδα.
Από τo “Le Città Invisibili” (Οι Αόρατες Πόλεις) του Italo Calvino, για τη μετάφραση από τα Ιταλικά ο
Ονομάκριτος.
Αφιερωμένο στους φίλους μου που έχουν σκορπίσει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ψάχνοντας τη γυναίκα της Zobeide.
Ωραία ιστορία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που σου άρεσε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσεχώς θα αναρτήσω και
άλλες...
Αόρατες Πόλεις!