Κυριακή πρωί. Ο ποδηλάτης καταβροχθίζει με ορμή την άσφαλτο. Ο συννεφιασμένος ουρανός υπόσχεται ανακωχή με τον ήλιο. Τα μάτια καρφωμένα στο δρόμο, εκεί που συγκλίνουν οι γραμμές που χαράχτηκαν ειδικά για αυτά. Το στήθος του ποδηλάτη σκυμμένο πάνω από τον σκελετό, τα χέρια του απλωμένα χαϊδεύουν το τιμόνι. Αγκαλιάζει το δίτροχό του, όχι όμως για να το ακινητοποιήσει· οι μηροί του παλινδρομούν κι η αλυσίδα δεν δένει, μα δίνει ροή. Ένα κράμα σάρκας και μετάλλου κινείται, πάλλεται, αναπνέει.
Μόνος σκοπός η φυγή από την ακινησία, μόνη σκέψη η ταχύτητα, μόνο συναίσθημα η ελευθερία. Μέσα από αυτή την ιλιγγιώδη επιδρομή στο χώρο, ο χρόνος διαστέλλεται, το πεπρωμένο μεταμορφώνεται σε μια φανταστική εξερεύνηση μιας εναλλακτικής ιστορίας.
Προς στιγμήν, ο ποδηλάτης ξεχνά ότι η πράξη επιβάλλεται από τις δυνατότητες και ότι το πεπρωμένο θα είναι πάντα στο δρόμο που διαλέγουμε για να το αποφύγουμε. Ξεχνά ότι όλοι είμαστε δεμένοι στον κόσμο με νήματα ερμηνείας και παρερμηνείας. Του διαφεύγει ότι δεν έχει σημασία πόσα πράγματα πιστεύουμε ότι μπορούμε να ελέγχουμε στη ζωή, γιατί πάντα θα υπάρχει αυτό το κάτι μικρό και παράξενο που θα μας μπερδεύει περισσότερο από όσο μπορούμε να φανταστούμε.
Και ακριβώς τότε είναι που, με τρομερή συνέπεια, ένα μικρό ασήμαντο δίπτερο, ένας οίστρος, αγγίζει τα χείλη του ποδηλάτη σ’ ένα ασπασμό γεμάτο φαρμάκι.
Τα χείλη κι η γλώσσα διογκώνονται δίχως μέτρο και το χάρισμα του λόγου αναστέλλεται. Η ταχύτητα του δίτροχου εκμηδενίζεται και, καθώς βαδίζει προς τον κάμπο με τους ασφοδέλους, η ροή της μνήμης αντιστρέφεται. Ο χρόνος συστέλλεται και το πεπρωμένο συνοψίζεται στις τρεις εικόνες της αέναης ροής.
Ένα πιάτο σιτάρι που μοιράστηκε κάποτε μ’ ένα αγαπημένο πρόσωπο που δεν υπάρχει πια. Ένα ποτήρι κρασί που πίνει τώρα μ’ ένα αδερφικό φίλο καθώς θυμούνται παλιούς και νέους έρωτες. Ένα ποτήρι δροσερό νερό που θα κουβαλά μέσα στην κόλαση για να ξεπλύνει, όταν χρειαστεί, τη σκόνη από το πρόσωπο της αγαπημένης.
Κι όταν επιτέλους τον απομακρύνουν από τον κάμπο με τα λύσμονα, όλες αυτές οι εικόνες μοιάζουν με χρησμούς. Και ξέρει ότι όταν ακολουθεί πάντα τους ίδιους δρόμους, επαναλαμβάνει το ίδιο ταξίδι και φτάνει πάντα στον ίδιο προορισμό. Μέχρι τη στιγμή που ένα πρόσωπο γεμάτο χάρη αλλάζει κάτι μέσα του και τον κάνει να το αναζητά, ακολουθώντας μύριους άλλους δρόμους.
Τότε ο δυναμισμός του ποδηλάτη μετουσιώνεται στην αέναη ροή. Ξέρει πλέον ότι τα όρια των δυνατοτήτων προκύπτουν από τη μάσκα που θα αφαιρέσει, ώστε να ειπωθεί η αλήθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου