Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Οι πόλεις και ο ουρανός - Θέκλα

                                 Οι πόλεις και ο ουρανός. 3.

     Όποιος φτάνει στην Θέκλα, λίγα βλέπει από την πόλη, πίσω από τις σανιδένιες περιφράξεις, τα σκέπαστρα από ύφασμα λινάτσας, τις σκαλωσιές, τα μεταλλικά υποστυλώματα, τις ξύλινες γεφυρώσεις που κρέμονται από σχοινιά ή στηρίζονται σε καβαλέτα, τις ανεμόσκαλες, τους δικτυωτούς πυλώνες. Στην ερώτηση: – Γιατί η κατασκευή της Θέκλας συνεχίζεται έτσι μακροχρόνια; - οι κάτοικοι δίχως να σταματούν να σηκώνουν κουβάδες, να κρεμούν νήματα στάθμης, να κινούν πάνω κάτω μεγάλα πλαίσια. – Για να μην αρχίσει η καταστροφή,  - απαντούν. Και όταν ξαναρωτιούνται αν φοβούνται ότι μόλις φύγουν οι σκαλωσιές η πόλη αρχίζει να γκρεμίζεται και να γίνεται κομμάτια, προσθέτουν βιαστικά, χαμηλόφωνα: – Όχι μόνο η πόλη.
     Αν, ανικανοποίητος από τις απαντήσεις, κάποιος βάλει το μάτι στη σχισμή μιας περίφραξης, βλέπει γερανούς να σηκώνουν άλλους γερανούς, σκαλωσιές που ντύνουν άλλες σκαλωσιές, δοκάρια που υποβαστάζουν άλλα δοκάρια. – Τι νόημα έχει το κατασκεύασμά σας; - ρωτά. – Ποιος ο σκοπός μιας πόλης υπό κατασκευή αν όχι μια πόλη; Που είναι το πρόγραμμα που ακολουθείτε, το σχέδιο;
     – Θα σου το δείξουμε μόλις τελειώσει η μέρα• τώρα δεν μπορούμε να διακόψουμε, - απαντούν.
     Η δουλειά σταματά το δειλινό. Πέφτει η νύχτα στο εργοτάξιο. Είναι μια έναστρη νύχτα. – Ιδού το σχέδιο, - λένε.

                                                    Από τo “Le Città Invisibili” (Οι Αόρατες Πόλεις)  
                                                    του Italo Calvino, για τη μεταφραστική προδοσία 
                                                    από τα Ιταλικά ο Ονομάκριτος. 
                                                    Αφιερωμένο στην Στ. που πότε πότε στεναχωριέται,
                                                    γιατί ξεχνά τη θέση της και το ρόλο της στον ουρανό.