Φαίνεται εύκολο. Φαίνεται πως όλοι το μπορούν. Είναι ο τρόπος του που εξαπατά τους ανθρώπους ή, μάλλον, είναι ο δικός μας τρόπος να ξεγελάμε εαυτούς. Η εγγύτητά του είναι που ξεγελά, που προδίδει τα μάτια και την καρδιά. Αυτή είναι η παγίδα τού πολύ εύκολου, του ανείπωτου.
Φαίνεται εύκολο να νικήσουμε τον γλυκύπικρο δαίμονα με το ανείπωτο. Με αυτό το όπλο του αντιστεκόμαστε. Κι αυτός κάνει τη Γυναίκα να φαίνεται πως είναι η πιο όμορφη και γύρω της πως έχει το κενό. Κι είναι αυτό που μας τρομάζει, γιατί ίσως καθρεπτίζει το ανείπωτο που έχουμε μέσα μας.
Όμως, το ανείπωτο, όσο παραμένει τέτοιο, γιγαντώνεται και παίρνει διαστάσεις φοβερές. Η τρέλα του πόθου υπερκαλύπτει το ανύπαρκτο, το άσχημο, το ατελές κι όλα τα μοχθηρά σημεία ενός πάζλ που προσπαθούν να βρουν τη θέση τους. Ένα ένα τα κομμάτια θυσιάζονται σε μια πραγματική ερωτική εκατόμβη.
Η φοβερή κι επικίνδυνη γοητεία του ανείπωτου μας οδηγεί να αντιλαμβανόμαστε τη Θάλασσα σαν ένα καθρέπτη, που αντανακλά στην επιφάνειά της την τυφλότητα του τυχαίου και περιέχει στα βάθη της την ομορφιά της καταστροφικής μύησης στις ηδονές του Έρωτα.
Βυθιζόμαστε. Έπειτα μια αχνή δέσμη φωτός μας συνοδεύει στην ανάδυση προς την επιφάνεια, όπου πολλά πεπρωμένα συγκρούονται. Και το πεπρωμένο μας το συναντάμε πάντα στη διαδρομή που διαλέγουμε για να το αποφύγουμε.
Μένουμε μετέωροι μπροστά στο πραγματικό, μα η ουσία διαλύει κάθε ψευδαίσθηση. Ο Έρωτας είναι ανίκητος στη μάχη.
Φαίνεται εύκολο να νικήσουμε τον γλυκύπικρο δαίμονα με το ανείπωτο. Με αυτό το όπλο του αντιστεκόμαστε. Κι αυτός κάνει τη Γυναίκα να φαίνεται πως είναι η πιο όμορφη και γύρω της πως έχει το κενό. Κι είναι αυτό που μας τρομάζει, γιατί ίσως καθρεπτίζει το ανείπωτο που έχουμε μέσα μας.
Όμως, το ανείπωτο, όσο παραμένει τέτοιο, γιγαντώνεται και παίρνει διαστάσεις φοβερές. Η τρέλα του πόθου υπερκαλύπτει το ανύπαρκτο, το άσχημο, το ατελές κι όλα τα μοχθηρά σημεία ενός πάζλ που προσπαθούν να βρουν τη θέση τους. Ένα ένα τα κομμάτια θυσιάζονται σε μια πραγματική ερωτική εκατόμβη.
Η φοβερή κι επικίνδυνη γοητεία του ανείπωτου μας οδηγεί να αντιλαμβανόμαστε τη Θάλασσα σαν ένα καθρέπτη, που αντανακλά στην επιφάνειά της την τυφλότητα του τυχαίου και περιέχει στα βάθη της την ομορφιά της καταστροφικής μύησης στις ηδονές του Έρωτα.
Βυθιζόμαστε. Έπειτα μια αχνή δέσμη φωτός μας συνοδεύει στην ανάδυση προς την επιφάνεια, όπου πολλά πεπρωμένα συγκρούονται. Και το πεπρωμένο μας το συναντάμε πάντα στη διαδρομή που διαλέγουμε για να το αποφύγουμε.
Μένουμε μετέωροι μπροστά στο πραγματικό, μα η ουσία διαλύει κάθε ψευδαίσθηση. Ο Έρωτας είναι ανίκητος στη μάχη.
Ogni sciocca illusione
cadrà grazie al vento delle sue ali,
la leggerezza dell’illusionista
darà spazio al peso del filosofo;
ecco un credente,
immerso nell’Eros!
[Κάθε ανόητη ψευδαίσθηση
θα καταρρεύσει χάρις στον άνεμο από τα φτερά του,
η ελαφρότητα του θαυματοποιού
θα δώσει χώρο στο βάρος του φιλόσοφου•
ιδού ένας πιστός,
βυθισμένος στον Έρωτα!]
[Το εξάστιχο γράφτηκε κατευθείαν
στα Ιταλικά και μεταφράστηκε στα
Ελληνικά από τον Ονομάκριτο, το
φθινόπωρο του 2009, στο Camogli]
