Νόστιμη Ίσις

Νόστιμη Ίσις

     Σάββατο μεσημέρι και βρίσκομαι καθισμένος σε ένα παραλιακό καφέ-μπαρ στη Σάντοβα. Ο αυγουστιάτικος ήλιος σαρώνει τα πάντα με το μαύρο ανελέητο φως του. Κρυμμένος στη σκιά διαβάζω ένα μικρό βιβλιαράκι του Guido Ceronetti, το "Insetti senza frontiere". Ο φιλόσοφος μαριονετίστας καταφέρνει να αποσπάσει για λίγο το άτακτο μυαλό μου από τα υπέροχα κορμιά που λικνίζονται στο κύμα.

     Η σκέψη 171 (άθλος του εκδότη η αρίθμηση της σκέψης σαν κάτι ποσοτικό!) σχολιάζει τη φράση: "Με όλο αυτό το σκοτάδι γύρω μου νιώθω λιγότερο μόνος..." από το Krapp's Last Tape του Samuel Beckett. Δίχως να ξέρω το πως ή το γιατί, το βιβλίο έκλεισε, θώρησα τον ορίζοντα και άρχισα να περιπλανιέμαι στα γράμματα εκείνης της φράσης. Επέστρεψα στα εγκόσμια με την άφιξη της υπόλοιπης παρέας και με μια μόνο σκέψη κατά νου...

Η ηρεμία των γραμμάτων σε ένα γραπτό είναι παραπλανητική.

     Το βραδάκι η παρέα μετακινήθηκε στις Κιτριές για τις δέουσες σπονδές του δείπνου. Τα τραγούδια δε των κοριτσιών της συντροφιάς μας μάγεψαν και τους υπόλοιπους θαμώνες της ταβέρνας. Και χωρίς να το καταλάβουμε βρεθήκαμε ξανά στο καφέ-μπαρ στη Σάντοβα. Το πνεύμα του οίνου προσπαθούσε να δαμάσει τα λογικά μας, να ελευθερώσει τα ένστικτά μας...
       

     Ξαφνικά βρέθηκα να κολυμπώ με μια σειρήνα. Μες τη θάλασσα η μουσική της με κατέλαβε. Υπόρρητα το απόλυτό της εισέβαλε στην ψυχή μου και αποκαλύφτηκε. Σκίασε τον εαυτό μου με το υπερούσιο βλέμμα της και με αγκάλιασε ο γνόφος. Μόνο το σεληνόφως μαρτυρούσε την έλευσή της. Η εικόνα της Θάλασσας, η γεύση της, το ζεστό χάδι της, μου χάρισαν τη γαλήνη. Ύστερα, κολυμπώντας ένιωσα τον αποχωρισμό.

     Η Ίσις αναδύθηκε από τη θάλασσα, δωρίζοντας στο πρόσωπό μου ένα πικρό χαμόγελο... νοσταλγίας. Και μεταμορφώθηκα.

(Αφιερωμένο στη Χ. για τη νύχτα Σαββάτου μεταξύ 21 και 22 Αυγούστου 2010).